لطف معني نو

اگركه عشق تويك لحظه رخ نماياند

زفوج مدعيان موج فتنه بنشاند

بخوان بنام شقايق ترانه اي كه جز اين

نشانه اي زكسي درجهان نمي ماند

دراين كويربرويد هزارگونه گياه

اگركه دانه ي مهري كسي بيفشاند

زمانه بستر انديشه ي گسستگي است

كه هيچكس خط همبستگي نمي خواند

زعمق واقعه اگاه مي شود ناگاه

هرانكه گوش به نجواي مابخواباند

زوسعت غم واندوه عاشقان برخاست

شراره اي كه جهان رادمي بسوزاند

تودربرابرطوفان بايست همچون سرو

نه مثل بيد كه هربادي اش بلرزاند

زنقص قافيه دراين غزل مشو دلتنگ

كه لطف معني نو عيب ها ببوشاند

                                            ابان1370--لاهيجان

ازمجموعه غزل دردست چاب-اقليم هوشياري ما

بي هوشياري وخردعشق

ان سايه اي كه نعره كشيدازمقابلم

شداتشي به خرمن ايل وقبايلم

بي زيور هنر نتوان يافت سروري

بي هوشياري و خردعشق  جاهلم

گامي نمانده بيش به بايان ومن هنوز

باباي لنگ وخسته ي خوددراوايلم

درياي رنج ودربدري سهمگين شده است

كوزورقي كه باز رساندبه  ساحلم

خلقي اگرزخويشتنم افكننددور

گودورافكنند  چو هستي تومايلم

چندين تحمل غم واوارگي چه سود

حكم محبت تو اگرنيست شاملم

من اعتبار عشق به بيشانيم زدم

دشمن دراين خيال كه زد مهرباطلم

هرگوشه اي زمن اثري ديد محوكرد

ازيادروزگاركند  بلكه زايلم

اهل هنر تعلق دنيا نمي خرند

من بربلندطبعي اين قوم قايلم

همگامي ات اگركه ميسرشودمرا

باشدجهان چوسلطنت فقر قابلم

                                               مهرسال1372

اقليم هوشياري ما

درباغهاي سبزتر وبرجوانه تر

بايددوباره خواند غزل عاشقانه تر

برخيزتاكه قصه اي ازخودبه جانهيم

ازيادگارليلي ومجنون فسانه تر

ازباغ سبز قرن شب برستاره اي

امدبه گوش من سخني عارفانه تر

بايدكه مايگانه بمانيم تاشود

اقليم هوشياري مابيكرانه تر

                                  سال1356

غزلي از سه شاعر

اشاره --دريكي ازروزهاي اسفندماه سال 1349  حسين وثوقي رودبنه اي وعلي صبوري به منزل بدري ام در ليالستان كه محل سكونت دوران دانش اموزي ام بود امدند وان روزرادركنارهم باخواندن شعرهاي خودوگوش دادن به شعرهاي هم به شب وشب رابه صبح رسانديم وحاصل اين همايش دوستانه ضمناسرودن اين غزل مشترك بود كه طي روزهاي بعد انرابه يك مجله ي هفتگي كه باتوق ادبي هرسه ي ماونيزبسياري ديگرازشاعران بودفرستاديم وبلافاصله  درصفحه ي ادبي ان به چاب رسيد سال بعد كه من براي تحصيل دانشگاهي عازم مشهد شده بودم انرادريكي ازروزنامه هاي محلي انشهربه چاب رساندم

سراباعقده ام دردم عذابم ميتوان گفتن

بروي موج غم بحرحبابم ميتوان گفتن

چراغ مرده ام امازبس درخويش مي سوزم

رسول سرزمين ماهتابم ميتوان گفتن

سراغم رامگيرامشب توساقي كزغم دوري

سراسرانتظاروالتهابم ميتوان گفتن

زبس نور محبت ريختم برخانه دلها

چراغم ميتوان گفت افتابم ميتوان گفتن

تواضع بيش نامردان نكردم تاكنون اري

ازاين گردن فرازيها عقابم ميتوان گفتن

صدفهاي دوچشمت جاي من هستندوجادارد

اگرگويم كه مرواريدنابم ميتوان گفتن

وثوقي گفت ديشب باصبا   الهام ميگويد

سرابا عقده ام دردم عذابم ميتوان گفتن

                                           علي صبوري--صبا

                                          محسن بافكرليالستاني-الهام

                                         حسين وثوقي رودبنه اي

اسفند49