بهار پا صدا (صداي پاي بهار)

اين غزل بر وزن (مفاعيلن مفاعيلن مفاعيلن مفاعيلن )خوانده ميشود

دخونم ته چي چي جي ناله يا بانك رسا امره ؟

سراجي خان تي دنبالسر بموجم يا كه پا امره ؟

اگر چه سيرا بوم از هر چه چرب وشور وشيريني

ولي مه مزه دانه زندگي تي اشتها امره

بونه بيگونه تر وقتي كه فرده يار امه امره

بيه تا خوش ببيم امرو قديم ماجرا امره

د مه هيچ دشمن نفرين نزينه برزمين هرگي

تا اي ميدون مين رويين تنا بوم تي دعا امره

نيه جاي تعجب آفي ورجه تا پنا باري

هزارون سال اگر همسايه بي تو ازدها امره

اگر خاني بشي جيور خه بگيري مي دس وباله

نبونه هم بنيشي هم بجنگي خونه خا امره

براري بپا تي را ليسكه آخر ترسنم بكي            

هيطو كه دزمه كوني را به را شاه وگداامره

تي چشمون نعين پرچين بوده گل باغون گيلونه

بدا تا يكدم آرامش بياجم تي نگا امره

بهاره امره گيلون هنده يكروز رنگ وبو گينه

خرابا بو اگر امرو زمستون سيا امره

دمنيم دبرازم سنگيني مي جونه مي پاسر

الون نزديكه كم كم را بوشوم چوب وعصا امره

حصير يي شعره امره خه بدوجم يارك پاجير

اگر كه قافيه بگذاري مه خو تنگنا امره

شيرينه كن تي شعره تلخي يار ه ياداجي اني

يه چكاي او هدي نا خوشه يك قاشق دواامره

روخيونه كول بنفشه دارون سر تي تي وبلبل

فچرده دل به ذوق هنه بهاره پا صدا امره

ترجمه .....صداي پاي بهار

ترا چگونه صدابزنم ...ازراه ناله يا با فريادي بلند؟

بدنبالت با سر بايد بگردم ياباپا

اگر چه ازهرچه چرب وشور وشيريني دنيا سير شدم

اما هنوز زندگي با اشتهاي تو برايم لذت دارد

وقتي كه فردا يار با ما بيگانه تر خواهد شد

پس بيا تا امروز با خاطرات قديم خوش باشيم

ديگر مرا نفرين هيچ دشمني بر زمين نمي زند

تا در اين ميدان با دعاي تو رويين تن شده ام

جاي شگفتي نيست كه به آغوش افعي پناه آوري

چنانچه اگر سالها با ازدها همسايه بودي

اگر ميخواهي كه ترقي كني بايد دستم را بگيري

نمي شود كه در خانه اي بنشيني وبا صاحب خانه بجنگي

اي برادر مراقب باش كه راهت لغزنده است ومي ترسم كه سرانجام بيفتي

اينگونه كه دم بدم با همه گلاويز ميشوي

چشم هايت مانند گلستانهاي پرچين شده ي گيلان است

بگذار تا دمي با نگاهت آرامش بگيرم

بازهم روزي گيلان از بهار رنگ وبو خواهد گرفت

اگر چه كه امروز از زمستان سرد وسياه خراب شده است

ديگر سنگيني تنم را نمي توانم به روي پايم تكيه دهم

ديگر بايد با چوب وعصا راه بروم

براي زير پاهاي نگارم ميخواهم كه با اين غزل حصير ببافم

اگر كه قافيه با تنگنايش مجالم دهد

تلخي شعرت را با ياد يار كمي شيرين كن

همراه دارو به مريض قطره اي آب نيز بده

بنفشه برلب رودخانه وشكوفه وبلبل برروي درختانند

دل افسرده با شنيدن صداي پاي بهار به ذوق مي آيد

ماخذ ..گيلان مهر –مقالات گيلان شناسي –به كوشش مصطفي فرض پور ماچياني

انتشارات حرف نو –چاپ1390 ص311-315 –شعر محسن بافكر ليالستا ني