نگاهي به خاك وبه بوته

-گياهي كه شورعطشناكي اش

كام هررهگذرمي گدازد

نگاهي به ابرسترون

كه دربهنه ي اسمان بال مي گستراند

درنگي كهن ذهن برزيگر بيررامي نوازد

-ستمگرطبيعت گلوي مراسالهامي فشارد

كنار زمين من اما

زميني استسرسبزوبوشيده ازبرگ هاي تروتازه ي چاي

كه شيريني شهد ان كام هررهگذر مي نوازد


دران كشت گاهي كه ازان همسايه ام هست

-هرصبح وشام اب وباران فرو ريزد

--اما نه ازاسمان

-بلكه اززيزخاك عطشناك


مردادماه68