مراکه عابراین کوچه ام....

همیشه،منتظرم،تاکه زنگ دربزنی
به ناگهانی وبیگاه وبیخبربزنی

که تا نشان دهی ازشوق وبیقراری خود
کلون در،نه به یکباره،مستمربزنی

کنارپنجره،بنشینی وبه لطف نگاه
مراکه عابراین کوچه ام،نظربزنی

دوجرعه،آب گوارا،به هرکجاباشی
به یاد عاشق بیتاب ومنتظر بزنی

نمی رسی،به سحرگاه روشن فردا
مگرکه ازسرِشب دردل خطربزنی

تمام میشود،آرایه های جنگلی ام
اگرکه برسر هرشاخه ام ،تبربزنی

پرنده ای شوی ودرهوای آزادی
درآسمان مه آلود،بال وپربزنی

مباد،ضایعه ای،رنجه ات کند،که ازآن
هزارناله وفریادبی ثمربزنی

نشد،اگرکه،میسر،ببینمت،باید
دراین فضای خیالی،به بنده،سربزنی

عبورجاده،به مقصد،همیشه،ممکن نیست
روانباشد،اگر،حرفی ازسفربزنی

زیاده گویی شاعر،ملال انگیزاست
پیام عاطفه،بهتر،که مختصربزنی

محسن بافکرلیالستانی
۳۰مهرماه ۱۴۰۳