درخت

درخت
------
همچون گردویی که آنرا درجایی 
                           کاشته باشند 
همواره در اینجا میمانم
جوانه میزنم وازخاک سر بر می آورم
با اولین نسیمی که به من می وزد 
تاب میخورم وبه چارجانبم می نگرم
در گرده افشانی بادهایی که ازدوردست ها میوزد 
بارور میشوم   آنگاه که بالغ شدم 
باشاخ وبرگهایم سایه میگسترانم
برمرغان رهگذری که تکانیدن خستگی شان را 
لحظه ای بر من فرود میایند
آنگاه که دوباره آهنگ پرواز کردند
میوه هایم را به منقار میگیرند ومی افشانند 
برفراز دشت هایی که از آن میگذرند

همواره در اینجامیمانم
همچون درخت کهنسالی درکنارگذرگاهی

سالیان بسیاری به آرامی 
همراه رهگذرانی 
ازکنارم گذشته ودیگر برنگشته اند 
اما من 
همچنان اینجا می ایستم 
تانشانی آنانی باشم که شاید
روزگاری بازگردند 
وخانه هایشان را جستجو کنند 
درغبار برخاسته از این همه سال وفاصله 

آذرماه 80---محسن بافکر لیالستانی
ازمجموعه (شعرهای نوشته نشده )چاپ 88انتشارات فرهنگ ایلیا

شگردی چنددارد،،،،

شگردی چند دارد درنبردمن ....
--------------------------------

اگر دنبال یار نیکخوی  خود نمی گردم 
به تنهایی میان این خیابانها چه میکردم؟

تفاوت میکند بودن کنارت باجداییها
نگوهرگز  که ازدیدار تو  بیزار ودلسردم 

ستم چندان که برمن میکنی افزون شود مهرم 
من اینم  غیر ازاین   باعشق تو خود را نپروردم 

تو هرچه خواستی کردی   ولی دیگر نمی بخشم 
اگر  پر پر کنی گلهای   یاس  وزنبق     زردم 

به هر دستی که میگیرم  کند خودرا  رها ازمن 
شگر دی چند  دارد  درنبردمن     هما وردم 

پس ازعمری  غزل پرداختن  اینک   سرپیری 
پذیرفتم      کنار شعر  تو قدری کم آوردم 
 
جوانان  برومندند  درهرعرصه  استادان 
نخواهد  شد    کم  ازمن  گربگویم   بازشاگردم 

محسن بافکرلیالستانی

غزلی درسوگ شاعرلاهیجانی

درسوگ شاعرغزلسرای لاهیجان ،کیومرث سپهر

نقشی به دل ،به غیرغم ازروزگارنیست
برروزوروزگار،دمی اعتبارنیست

بیهوده،دل به شادی ایام بسته ایم
ایام رابه غیرستم،هیچ کارنیست

برمانوشت ،دفترهستی،نه،جزبلا
باعافیت،زمانه ی مارا،قرارنیست

هرچندغره ایم،به خود،لیک وقت مرگ
کس راتوان سرکشی وکارزارنیست

خوانده ست،درعزای کسان،صدغزل،ازآن،
کس نیست تابه رفتن او،سوگوارنیست

چندین غزل،گذاشت به گلزارخود،چوگل
اوراجزاین به یادزمان ،یادگارنیست

تااوفتاده،داس اجل،برسرسپهر
مارابه غیردردوغم بیشمارنیست

میرشهید،مقبره ی میردانش است
ماوای مردعشق،به جزاین دیارنیست

محسن بافکرلیالستانی
۱۳۷۴،۹،۹

ای کاش ،کمی نیز جگر،داشته باشم

تا بر همه جا نقش واثر داشته باشم 
بایدکه کمی نیز هنرداشته باشم 

شمشیر اگرمی کشی ومی زنی ام زخم 
حاشاکه به سوی تو سپر داشته باشم 

چشمان جهان بین من از نور تهی باد 
جز تو به کسی گر که نظر داشته باشم 

هر گز نشود عرصه ی تاراج خس وخار -
-این باغ  اگر داس وتبر داشته باشم 

پرهیز مکن ازمن ویک لحظه مپندار 
این را که برای تو خطر داشته باشم 

تا کام تو شیرین شود از شیره ی جانم 
شادم که به هر فصل ثمر داشته باشم 

ابراز محبت به تو در طاقت من نیست 
ای کاش کمی نیز جگر داشته باشم 

وقتی که به پای تو نینداختم آنرا 
پس فایده اش چیست که سرداشته باشم 

خاموش مباش وبه سخن فاش کن اسرار 
تا از غم ورنج تو خبر داشته باشم 

گفتی که صبوری کن وکردیم صبوری 
تا بر اثر صبر  ظفر داشته باشم 

با آنکه کنارم نوه هایند ولی باز 
در حسرت آنم که پدر داشته باشم 

از کوچه ی پرزمزمه ی عهد جوانی 
خواهم که شبی باز گذر داشته باشم 

آواز بخوانم همه در شور وهمایون 
تا زنده از آن یاد قمرداشته باشم 

محسن  بافکرلیالستانی 

ازمجموعه،شقایق بردرخت انار،چاپ وانتشار۱۳۹۴نشرفرهنگ ایلیا
 

داغ آتشین

داغ آتشین 
-----------

چولاله  تا که به دل داغ آتشین دارم 
نشان مملکت عشق درنگین دارم 

نه خصم جان من است آسمان آبی وبس
که خون دل بسی ازگردش  زمین دارم 

گذاشت بر رخم آژنگ غم گذار زمان 
چه زخم ها به دل ازتیروفرودین دارم !

به خرمن وطن افتاده داس دام وبلا 
چه شکوه ها که ازاین چرخ خوشه چین دارم 

به رودبارزمان جای آب    خون جاریست
زروزگار بسی جای مهر      کین دارم 

اگرچه  دربدر افتاده ام      زدرگه عشق 
امید  مرحمت     ازیار    نازنین   دارم 

زوسعت   شب بی انتها  هراسی نیست 
که همچو  زهره وناهید     همنشین دارم 

به رغم  آنکه     فتادم دراین بلا ازپای 
به پایداری   ایمان خود      یقین دارم 
تیرماه 1369
محسن بافکرلیالستانی 
بازهم ازدفترمنتشرشده ی(اقلیم هوشیاری ما)

نسیم وزمزمه ای نیست...

چوتکدرخت جدامانده،درفراسویم

که گم شدازنظرعابران،گل وبویم

 

نمی رسدبه کنارم مسافری ازراه

که بادمی وزد ازهردقیقه،بررویم

 

به شاخه شاخه ی من،برگ وباری اکنون نیست

دچاروقفه ی پاییزی ام ،نمی رویم

 

برای توکه عزیزمنی،دراین ایام

ترانه،یاغزل وچامه ای،نمی گویم

 

نسیم وزمزمه ای نیست،بعدازاین،ازمن

که گردبادم وبردورخویش ،می مویم

 

به غیرشروبدی،چون نکرده ای باما

امیدخیروامان،ازغریبه می جویم

 

که تابه گوش کسی ،شرح رنج مانرسد

کشانده اند،به دهلیزهای نه تویم

 

چه کرده ای!که دراین سالیان فرصت سوز

طریقه ی تونشد،راه ورسم والگویم

 

کسی که بادل وجان،پروراندمش ،آخر

گذاشت،خنجرخونریزخود،به پهلویم

 

نصیب ما،همه،اززندگی،بداقبالیست

نداشت فایده ای،کوشش وتکاپویم

 

امیدعافیت،اما،نرفته است ازیاد

که تاچه بهره دهد،داد،درترازویم

 

محسن بافکرلیالستانی،اردیبهشت ۱۴۰۱

 

یادداشت کوتاهی ازاستادکریم رجب زاده درباره این غزل.

،................

سلام محسن جان ام، بامدادم با دوباره خوانی این غزل روشن تر شد ،با غزل های دیگرت متفاوت و تا حدودی رنگ و بوی سبک هندی دارد. در بعضی بیت ها خاصه مقطع ،ظرفیت ضرب المثل شدن می بینم زنده باشی و در آینده غزل های استخوان دار تری مثل همین غزل بنویسی

علاقه ی توبه آفاق برده نامم را

علاقه ی تو به آفاق برده نامم را 
------------------------------------

ترا   کمال    وتعالی  چودر   هنر باشد 
چه بیم و واهمه ازخصم خیره سرباشد

گذار کن به برم چون نسیم  و وجدآور
مرا که غنچه ی احساس درنظرباشد

فتاده ام به کویری  که ازجوانب آن
هزار  خصم  ستم پیشه دیده ورباشد

چه خوش نوشت  نگا ربلند اخترمن !
کسی که درسخنش حکمتی دگرباشد :

هرآنکه بیشترافکند    سر به خدمت عشق
دچار   رنج    وغم     وفقر    مستمر باشد

همیشه  زلف دوتا را به پیچ وتاب  آور
چو   نقش هستی ما زیر وگه زبر باشد 

بگیر دست  مرا ای رسول پاکی ومهر 
که بیتو  زندگی ام   تلخ  وبی ثمرباشد 

علاقه ی تو به آفاق برده نامم را 
چنین مباد  چومن   کس که دربدر باشد

دعاکنیم که تا ابتدای رویش  نور 
همیشه  آتش عشق  تو  شعله  ورباشد

به مدعی  تو بگو   ای حریف یاوه سرای 
کجا ترا زغم ورنج ما      خبر باشد؟

زجان  خویش نمی ترسد وجفای رقیب 
هر  آنکه  در ره عشق  تو رهسپر باشد 

مخوان  به گوش ستمکارگان سرودنیاز
دراهل   ظلم    بسی  ناله   بی اثرباشد

غمین  مشو  زکج آیین  زمان بد آهنگ 
که در پی شب تاریک  ما     سحر  باشد 

خرداد 1364--محسن بافکرلیالستانی 
ازمجموعه ی چاپ شده ی(اقلیم هوشیاری ما)چاپ وانتشار۱۳۹۰نشرحرف نو

دقایقی که ازکنارم می گذرند

دقایقی که ازکنارم می گذرند
------------------------------

روزهارا کنار پنجره می نشینم 
همراه دقایقی که به کندی ازکنارم می گذرند
باچشمانی که هیچگاه پلک نمی زند
روبروی گذرگاهی که گاهی
ازان می گذری 
شتابناک وسراسیمه 
وهنگامی که رویای دیدارت 
چشمانم را به آرامی می بندد
عینکم را کنارپنجره می گذارم 
تا تو اگر آمدی ببینی 
چشم های به دردوخته ی عاشقی را 
که درپشت دیوارهای انتظار 
خیالت را در آغوش گرفته است 

محسن بافکرلیالستانی
نقل از:این یک سلام عاشقانه است .گزینه ی عاشقانه های شاعران معاصر.به کوشش کریم رجب زاده .انتشارات جیحون.چاپ 92