بوي بهاران مي دهد /غزلي ازمحسن بافكرليالستاني

بوي بهاران ميدهد اسفند فرورديني ام

تلخ است اماهمچنان دركام جان شيريني ام

چندين دعاي خيرتودرمانخواهدكرداثر

فرجام وقتي تيره شد ازطالع نفريني ام

ارامش عشقي نمي يابي كنارساحلي

وقتي كه طوفان مي كنددرياي دل چركيني ام

افتاده اي دنبال من افتاده همچون سايه اي

تابرفروزي شمعي از خورشيد روشن بيني ام

ازمن مبرس ازاب وخاك ومسلك ونام ونشان

نيمي ليالستاني ونيمي دگر قزويني ام

نيمي به عشق اويخته نيمي گسسته ازهمه

نيمي گرفتار به فقرالودگان  چيني ام

ان راه سوي قله ها اين اشتياق رفتنم

دل راهوايي ميكند  بال وبر شاهيني ام

تابوده كوه درد بود وبيكر رنجور من

افتاده كي بردوش كس بارغم وسنگيني ام

چون گل براين خاك كدرروييده ام بااين هوس

يك دم ببويي تامرا ازبيخ وبن برچيني ام

                                                           اسفند1377

ابهتي است در ابهام بودنت /غزلي از محسن بافكرليالستاني

دل وتن وسروجان رادرالتهاب  بياور

مرا توتشنه مكن بيش ازاين شراب بياور

ابهتي است درابهام بودنت به كنارم

هميشه قامت خودراتودرحجاب بياور

تواي شكوه بليغ اي نشانه اي زفسانه

به قصه ايم شبي عاشقانه خواب بياور

بيا به لحظه ي بيوند زودتربشتابيم

دودست خويش به سويم توباشتاب بياور

چه ميكني توغمينم چنين زبيم جدايي

مرابرون توزصحراي اضطراب بياور

                                           تابستان1352--لاهيجان

مردي كه يك باندارد / غزلي از محسن بافكرليالستاني

                                                              تقديم به بانوي غزل ايران

ديروزاگررفته برباد  رفته است وحاشاندارد

امروزحيراني اما يك لحظه هم   جا  ندارد

تاخود چه سان بگذراني اين لحظه هاراسراسر

درخواب وغفلت نشسته مزدي به فرداندارد

افتادگان رانبيني كس هيچگه دادرس نيست

خودياورخويشتن باش مهري چودنياندارد

شرم است واندوه همدم باانكه درخانه ي خود

شام وسحرگاه وبيگاه  ناني مهيا ندارد

ازخويش ديدم نه از غير ان گونه قهر ودرشتي

كان نيست ازهيچ دشمن هم سنگ خاراندارد

بادست وبايان فراوان  بي دست وبايند وحيران

تاخود چه سازد هم اكنون  مردي كه يك با ندارد

هركس كه ازخود بريد ودل بست دردام ظاهر

دربندلفظ است وديگر  كاري به معنا ندارد

باغي است درروبرومان اطراق گاه بهاران

وان رادرختي است برگل كه هيچ همتاندارد

صدنكته درهركلامش جاري چه بنهان چه بيدا

شورافرين شعر سيمين اما معما ندارد

                                                    بهمن سال 1384